Të arrish gjithmonë përpara të tjerëve e bën një muzikant të jetë gjenial.

CHARLIE PARKER

Artikull nga:

Francesco Cataldo Verrina (muzikolog, Autor këngësh etj)

Sapo i dëshmoi botës se ishte një gjeni i saksit modern, Charlie Parker u bë gjithëpërfshirës, ​​veçanërisht në vitet 1950 ai mati veten në fronte të ndryshme. Në pjesën Standard “April in Paris” zbulojmë anën e tij më romantike dhe të rrëshqitshme. Në këtë album nuk ka asnjë pamje të vrullit tipik të be-bop-it, por një saksofon romantik, i cili flet me një zë njerëzor, dhe pothuajse si një “kërkues” zvarritet mbi një tapet të butë harqesh, duke parashikuar të paktën dhjetë vjet në shije dhe në formë, por jo në thelb, disa atmosfera “Cool” të ftohta Jazz, të relaksuara dhe të ajrosura që do t’i pëlqejnë shumë brezit të mëpasshëm të muzikantëve të jazz-it të bardhë. Në këtë regjistrim duket si i harruar, për momentin, be-bop-i frenetik, i karakterizuar nga ritme shumë të shpejta dhe përpunime harmonike novatore, ku çdo gjë që mund të ishte lineare, e kërcyer apo e vlerësuar nga publiku i rritur i kohës, ndalohej dhe sistematikisht ripërpunohej.

Bebop u vërtetua pikërisht në ato elemente të këputjes dhe intolerancës shoqërore ndaj traditës, duke u kthyer në një lloj posti kulturor, i vlerësuar edhe nga poetët e të ashtuquajturit Brezi i Beat-it, si dhe përmendet në disa nga veprat e tyre më të njohura, si p.sh tek poezia «Klithma» nga Allen Ginsberg.

Jemi në vitin 1950 dhe me Charlie Parker dhe albumin e tij me harqe me, “Prilli në Paris”, nuk është e vështirë të imagjinohet një sallë balloje e mbushur me çifte të dashuruara që mbajnë njëri-tjetrin, ndërsa “Charlie (i quajtur” Bird” pra: Zogu) shpërndan tonelata me mjaltë që në veshët e tyre janë mijëra lule. Era e thartë e be-bop-it të kohërave të trazuara duket sikur është vite dritë larg. Epoka e djemve “të tmerrshëm”, këtu, do të dukej e vjetëruar ose e lënë mënjanë përkohësisht. Largpamësia e Charlie Parker, një novator absolut, ishte pikërisht ajo e aftësisë për të bërë gjithçka që të tjerët mundën dhe ishin në gjendje të bënin, por në një moment kur pakkush ia doli mbanë, në atë që ai ishte më i miri në klasë, duke shtuar disa elementë të vegjël të rinj dhe personalë.. .

Albumi shpalos butësisht nëpërmjet një përmbledhjeje të gjatë të Standardeve klasike jazz, të përdorura edhe herë të tjera nga muzikantë të ndryshëm të jazz-it dhe të përshtatura sipas shijes personale të Charli. . . Pikërisht,

“Bird” përzihet me orkestrën që e mbështet me manierat e një muzikanti klasik të qetë, duke përfunduar të jetë një interpretues i rafinuar dhe delikat dhe duke i hapur rrugën një brezi të ardhshëm argëtuesish të sallës së ballos të kujtesës “Papettiane”. Natyrisht, absit iniuria verbis.

(Fausto Papetti) muzikant italian.

Njerëz të tillë si Max Holinader, violinist dhe koncertmaster i NEC Symphony, Frank Mirier, violonçelisti kryesor i NBC Symphony, Hronislaw Gimpd, koncertmaster, Frank Brief, violist dhe dirigjent dhome e ndanë këtë përvojë me Charlie Parker; Myor Rosen, harpisti që më parë kishte punuar me simfoniken e Minneapolis, Mitch Miller, i vlerësuar si një ndër oboistët më të mirë në botë, i cili me këtë rast eksperimentoi me oboen dhe kornon angleze. Seksioni ritmik iu besua

Stan Freeman-it, në piano;

Buddy Rich, në bateri;

Ray Brown, në bas.

Faqia A, u arranxhua dhe u drejtua nga Jimmy Carroll.

Joe Lipman arranxhoi dhe dirigjoi anën B me

Samul Rand, Harry Meinikoff, Zelly Srmirnoff, Howard A.

Kay dhe Sam Caplan, violina,

Edwin C. Brown, oboe,

Joseph Singer, korno francez, Maurice Brown, violonçel,

Isadore Zir, violë;

Verlye Mills, harpë dhe me të njëjtin seksion ritmi,

përveç Bernie Leighton në piano.

Ata që e njohin diskografinë e gjatë të Parker-it janë të vetëdijshëm se ai dinte të magjepste, si kur saksi i tij fluturonte vrullshëm mes shpërthimeve mes akordesh dhe melodish të mbushura me fraza të improvizuara, ashtu edhe kur distilonte perla të ngadalta nga gjaku blu, me një lëvizje të ngathët dhe të zhdërvjellët. Në këtë disk nuk ka nevrasteni improvizuese, çdo shtysë është i përmbajtur me mjeshtëri, por saksi që valëvitet mbi violinat, violat dhe violonçelet, i shoqëruar nga disa inserte pianoje, është gjithmonë ai i “Bird”.

Madhështia është sublime dhe ndjesia që transmeton, përshkruan në mënyrë ideale një Paris elegant, të largët, të ngadaltë dhe melankolik, në një prill me shi, (April In Paris), ndërsa grupet e të dashuruarve konsumohen nga pasioni dhe mendimet e tyre bëhen fantazi të pakapshme. Ka një botë të tërë në dukje dekadente, si një film i vjetër bardh e zi apo një film Technicolor me telefona të bardhë, që duket sikur strehohet mes teksturave zanore të një orkestre që i drejton në shtigje përrallash të shtruara me ëndrra dhe dëshira të patregueshme: saksi i bën të gjitha të tjerat. Ndërsa Leonard Feather, një nga studiuesit kryesorë të Parker, shkroi për publikimin e këtij albumi: «Një gjeni i vërtetë i lëvizjes së re të xhazit, ai e solli artin e improvizimit në një kulm të lartë pjekurie. Këtu, në një mënyrë melodike, me shoqërimin e harqeve: një tjetër aspekt i të njëjtit shkëlqim”.»

“Bird” ishte tepër individualist dhe me vetëbesim për ta lënë veten të kushtëzohej nga agjentë të jashtëm në zgjedhjet e tij; Vetëkuptohet që në këtë rrethanë ai donte vetëm të argëtohej dhe të matej me një dimension tjetër nga ai i zakonshëmi. Saksofoni i tij pa trillin demoniak të improvizimit duket disi i përulur këtu, por vetëm nëse vëzhgoni gjithçka nga një kënd rreptësisht be-bop. Nga pikëpamja muzikore, ndikimi me këtë muzikë të luajtur në këtë mënyrë, si në partiturë dhe i rregulluar nga rregulla e kanone të sakta, të kompletuara me regji, duhet të ketë pasur një efekt rigjenerues tek ai. Charlie Parker, i përsosur dhe i paarritshëm në kombinimin klasik të bebop-it të kufizuar, por pa rregulla, kishte qenë edhe një njeri i orkestrës, padyshim jo i këtij lloji, por ku kishte një ndarje shumë të saktë rolesh. Nëse pati ndonjëherë ndonjë kompromis, për të ndryshoi vetëm konteksti dhe mënyra se si ai mund të shprehej, edhe në këtë rrethanë pozicioni i tij si «aktor kryesor» në skenë mbet i paprekur. Protagonist ishte ai: Charlie. Saksi i tij i dha shkëlqim të ri dhe gjithashtu zë njerëzor një numri të përzgjedhur këngësh, disa të njohura në formën e këngës së kantatës: njëmbëdhjetë klasike si April in Paris, Summertime, këto dy këngë të para janë emocionuese, për të mos përmendur të tjerat, si p.sh. si…. , “You Come Along” ose “Easy to Love”…. etj

Edhe në këtë rol Charlie ishte një pararendës, vetëm mendoni se sa artistë, edhe në rock, në dekadat në vijim, donin të përjetonin emocionin e sjelljes së muzikës së tyre në një dimension simfonik, duke braktisur solo të lira dhe kitara të deformuara. Në këtë rast, mund të flasim për një kontaminim që synon të përmbajë tepricat dhe jo t’i përkeqësojë ato. Jemi në vitin 1950, gardhet ishin më të ngurtë dhe kush e fitoi ishte padyshim muzika. “April in Paris” nga Charlie Parker With Strings parashikon me dekada, në mënyrë të rastësishme, konceptin e muzikës së ambientit, që është lloji i muzikës së përshtatshme për një sfond relaksues dhe të këndshëm në çdo rrethanë, në të cilën toni dhe atmosfera e krijuar mund të marrin përsipër. rëndësi më të madhe se vlerat e ritmit dhe të strukturës melodiko-harmonike, pasi ato u konceptuan brenda bebop-it. Albumi u ripublikua nga Verve në 1957, dy vjet pas vdekjes së “Bird”

– – –